متن کامل شعر در ادامه مطلب
درخاک گلدان پیش گل های جوانم
یک شاخه آواز قناری می نشانم
وقتی تومی آیی تمام پرده ها را
از سال های سال دوری می تکانم
آوازه خوان دوره گردم،جای آواز
بگذاردروصف توتصنیفی بخوانم
مثلِ گرامی کهنه نُت می ریزم ازخویش
خواب خوش دیوارهارامی پرانم
عصرانه ی بی انتهای چای ولبخند
این بزم راتاآخرشب می کشانم
هرباردارم چشم برمی دارم از تو
عکس تومی افتد درون استکانم
بعدازتوهرگزلب وآب ونان نه...بگذار
طعم لطیف سیب باشدبرلبانم
+عکس نوشته توسط خودم ساخته شده وشعرهم ازشاعربزرگوارآقای مهدی فرجی هستش(کتاب:روسری بادراتکان می داد.)
+نظرات بدون تایید نشان داده میشوند.
